Visie
Met de praktijk wensen we een thuisgevoel te creëren voor zowel hulpverleners als cliënten/ patiënten!
Een veilige, rustgevende en huiselijke sfeer staat voorop. We werken eraan samen een klimaat te creëren die kansen biedt om jezelf te zijn en jezelf verder te kunnen ontwikkelen. Persoonlijke groei, (levens)kwaliteit en professionalisme vinden we uiterst belangrijk.
Wat kan je in de praktijk vinden? Een plek waar ...
- Falen succes is als we ervan leren.
- Kwetsbaarheid omarmd wordt, opdat je net kan ervaren dat je sterk bent ;-)
- Negatieve energie constructief kan worden omgezet.
- Komen tot actie ondersteund wordt en je je van binnenuit ondersteund voelt.
- Men de moed vindt om zichzelf te zijn en te zien.
- Veiligheid op nummer één staat, opdat je de confrontatie met jezelf kan/ mag toelaten.
- Perfect imperfect een begrip is.
- Een stapje terugdoen, je een stap vooruit helpt.
- Hoop jouw realiteit wordt.
- Gemis de weg is naar verlangen.
- Jij je reis bepaalt.
- Twijfel toelaten je verder brengt.
- Even stoppen net de beweging is die jij kan maken.
- Kleine dingen groot kunnen zijn.
- Kwaliteit geen kwantiteit is.
- Het proces belangrijker is dan de uitkomst, én dàn de uitkomst ;)
Samen zijn we één en vormen we een team met oog voor de toekomst.
Wat meer te weten komen over de opstart?
Sinds februari 2020 heb ik dan toch, met de nodige bezorgdheid, de langverwachte sprong naar zelfstandige in hoofdberoep gemaakt en in februari 2022 heb ik groepspraktijk 'WIL-G' (groepspraktijk voor Welzijn In Lichaam en Geest) opgestart. Dit vooral met de bedoeling om mensen dichter bij elkaar te brengen, o.a. door middel van groepssessies en de kracht van netwerking. Een plek voor ondersteuning, bodem en groei, zoals hierboven beschreven staat. Ik zou het juist fantastisch vinden dat ieder, patiënten/ cliënten én hulpverleners, zijn weg er kan vinden, maken, creëren, om dàn verder uit te groeien. Daarom ook ontstaan er met collega's uit de bredere regio samenwerkingsverbanden en zullen ook collega's vanuit WIL-G ondersteund worden om hun eigen projecten en wensen nog meer vorm te kunnen geven.
De naam WIL-G ontstond in een visionair en ludiek avondje met mijn man. Er was in eerste instantie niet zoveel doordacht aan, al heb ik van kinds af aan altijd al iets met bomen gehad... de natuur in het algemeen. Daar waar je even 'niemand meer lijkt te hebben', is er nog altijd die boom waartegen je kan leunen en op steunen. Het symboliseert groei, het heeft iets statisch, intriest, maar ook hoopvol.
Ik vroeg me na het bedenken van de naam (inderdaad, de omgekeerde weg) wel af wat 'wilg' in de bredere zin van het woord nu zou betekenen. Online vond ik dit passend tekstje:
"De wilg (Salix alba) is onlosmakelijk verbonden met het water. Terwijl de els koning van het water genoemd wordt, kan men de wilg als zijn koningin zien. Een van de belangrijkste eigenschappen van de wilg is vruchtbaarheid. Steek je een takje in de grond, dan groeit daar meteen een boompje uit. Wilgen zijn goed bestand tegen wind en tijdelijke overstromingen dankzij hun veerkracht en taaiheid. De wilg kondigt het vroege voorjaar aan met zijn prille groen aan de takken. Wilgen zijn snelle groeiers. Ze hebben een voorkeur voor vochtige grond, omdat de zaden daarop snel kunnen ontkiemen. Wilgen hebben een grote behoefte aan licht. De kroon van de boom is onregelmatig net als de stam en de takken. Het geheel doet wat rommelig aan.
De wilg speelt een belangrijke rol in de mythologie, magie en folklore van vele culturen. Hij werd altijd in verband gebracht met dromen en kunstzinnige inspiratie. De wilg is de boom van de onweerstaanbare kracht van wedergeboorte. Er kan niet echt een nieuw begin zijn voordat de gebeurtenissen en verliezen van het verleden innerlijk verwerkt zijn. Daarom is de wilg een archetype van verdriet, stilte, verwerking en herwaardering. Daarnaast symboliseert de wilg vriendelijkheid, rust en bereidwilligheid."
Diezelfde avond realiseerde ik me dat ik ooit een tekening had gemaakt die ik misschien zou kunnen gebruiken voor het logo en jawel... een wilg. "Oef! Nu de tekening nog vinden." Soms is er toch meer orde in de chaos dan men zou denken.
Hiernaast de tekening van toen ik ongeveer 12 jaar was. Ik had net de film 'Fluke' gezien, een echte "blijtfilm", zoals ze zeggen. Wel een aanrader... Ontroerende drama's, ze zijn vaak zeer pijnlijk, maar ook ooo zo inspirerend! In de pijn, het verdriet en de eenzaamheid die ik toen bij mezelf vond, vond ik ook de weg in mijn verlangen naar verbinding, contact, hoop, zorg, vriendschap en liefde. Iets wat we allemaal verdienen. In mijn fantasie vond ik vaak een diepgaand contact met mezelf, al voelde het toen aan als hopeloosheid en de bevestiging van wat er net niet was. Tekenen bracht me naar een wereld vol hoop, de vervulling van mijn dromen en het mooie in de wereld. Ik noem het ook wel de wondere wereld van kinderlijke onschuld, een intense beleving die ik iedereen toewens. De uitdagingen van het leven werken hiertoe weleens belemmerend. Ooit zei iemand die onbewust heel veel voor mij betekent, de promotor van m'n thesis (ik weet niet of ik haar naam mag noemen), dat ze hoopt dat ik mijn kinderlijke onschuld nooit zou verliezen. Dat heeft me nog meer dat duwtje gegeven dat ik nodig had om mezelf te mogen zijn, ook al leek 'mezelf zijn' het ene nadeel na het andere met zich mee te brengen. De chaos, impulsiviteit en het worstelen met intensiteit, visie, ambitie en passie kregen bestaansrecht.
Je zou kunnen denken: "Oh, fijn! Wat een geluk." Geluk vind je maar als je er voldoende voor openstaat. Een momentopname nadat je je beschermlaagje even op een bankje kan laten rusten, een onbewaakt moment van invoelen en zijn. Paradoxaal genoeg kan je op zo'n momenten soms meer regie voelen dan voordien.
Datzelfde lichtje van geluk begon pas vele jaren later te branden... We merken niet altijd wat er voor ons ligt wanneer we streven en leven naar de toekomst, zonder echt contact te maken met het nu. Maar bang en onzeker trachtte ik bij mezelf te blijven.
Iedere hechtingsrelatie, het kan in een klein schijnbaar onbelangrijk moment zitten, gaf de moed om mezelf te integreren in mezelf.
Regelmatig zeg ik ook: "schat door schade". We lijden schade, we schrapen en schrapen onze schatkist steeds verder leeg, zonder het besef dat we deze voor onszelf mogen vullen met al waar we recht op hebben in een billijk samenzijn met anderen.
